موافقت‌نامه امنیت اطلاعات ایران و روسیه: همه درها به روسیه باز است
۷ بهمن امسال برابر با ۲۶ ژانویه ۲۰۲۱ میلادی در دیدار محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران با سرگئی لاوروف، همتای روسی وی، موافقت‌نامه امنیت اطلاعات بین این دو کشور به امضا رسید. اما توجه خوانندگان گرامی
را به این نکته جلب می‌کنم که آنگونه که از بیانیه‌های صادر شده بر می‌آید این موافقت‌نامه فراتر از تعریف معمولی اصطلاح «امنیت اطلاعات»، همکاری دوجانبه در عرصه‌های امنیت سایبری ملی و اطلاعات امنیت ملی را هم در بر می‌گیرد. آقای لاوروف در کنفرانس مطبوعاتی مشترک با ظریف گفت: این موافقت‌نامه فرصت‌هایی را برای هماهنگی فعالیت‌هایمان در جهت مقابله با حملات سایبری رو به افزایش، با توجه به تاثیر زیاد آن بر جامعه بین‌الملل و برخی کشورها ایجاد می‌کند. در عین حال در بیانیه وزارت امور خارجه ایران آمده است: به موجب موافقت‌نامه امضا شده، جمهوری اسلامی ایران و فدراسیون روسیه در حوزه‌های تقویت امنیت اطلاعات، مبارزه با جرائم ارتکاب یافته با استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات، کمک‌های فنی و فناوری، همکاری بین‌المللی شامل شناسایی، هماهنگی و انجام همکاری لازم در مجامع منطقه‌ای و بین‌المللی برای تضمین امنیت ملی و بین‌المللی همکاری خواهند کرد.
موافقت‌نامه همکاری با روسیه در حالی امضا شده که چندی پیش ایران سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین را امضا کرد که در گزارش‌های قبلی به قسمت‌هایی از این سند اشاره کرده‌ایم که باید برای هر کسی که برای آزادی بیان و حریم خصوصی ذره‌ای اهمیت قائل باشد نگرانی شدیدی ایجاد کند چون با اجرای این سند همکاری، پای چین به وسیله زیرساخت‌های مخابراتی کشور به بخش‌های وسیعی از دستگاه‌های نظارتی و امنیتی ایران باز می‌شود و عملاً امکان بی‌نام و نشان ماندن در فضای مجازی را از کاربران ایرانی سلب می‌کند. جای سوال است که منافع ایران که ۴۲ سال است در مقابل ظلم و ظالم و ابرقدرت‌ها ایستادگی و مقاومت کرده، چکونه از خم شدن در برابر چین و روسیه تامین می‌شود؟
در ضمن، قابلیت اعتماد روسیه به عنوان شریک در فضای مجازی به شدت مورد تردید است: خوانندگان عزیز حتماً به خوبی به یاد دارند که تیم تورلای روسیه با تیم اویلریگ ایران چه خیانتی کرد، آن هم زمانی که فرض بر همکار و همپیمان بودن این تیم‌ها بود! به چنین رفیقی است که می‌گویند رفیق نیمه راه و این ضرب المثل نیز در این باره درست به نظر می‌آید که مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد، پس چرا الآن دولت و دستگاه‌های ذی‌ربط جمهوری اسلامی از آن تجربه تلخ عبرت نگرفته‌اند؟